Op 21 december, de langste nacht, maakte ik met theatermaker Alexandra Broeder en haar team een tocht tussen theater Frascati en de Dominicuskerk in Amsterdam. Uit bekommernis om de geestelijke nood in onze tijd, vooral bij jonge mensen. Met een meditatie, een preek in het theater, een stille tocht met lichtjes door het drukke centrum van Amsterdam, en met zang en een afsluitend ritueel in de kerk.

Klik hier voor een interview uit het Parool en hieronder voor een verslag in Trouw.

Klik voor de reportage.
Kinderen waren, als ‘cherubijnen’, onze gidsen uit de tussenruimte.

“De verhalen die we elkaar vertellen maken uit. Vooral de jonge mensen van ons hebben dit verhaal gehoord: Stap naar achteren, stemverheffing:

Jij moet er wat van maken!
Reik zo hoog als je kunt!
Je moet je passie vinden!
Jij kunt worden wat je maar wilt!
Haal alles eruit wat er inzit!
Jij hebt recht op het beste!

Stap naar voren

Ik, wij willen jullie vandaag iets anders vertellen. Niet van al zo hoge, maar als mensen die dit ook nodig hebben.

Stap naar publiek

Er zal nooit meer iemand zijn als jij! Maar dat ligt niet aan wat je presteert. Het ligt in wie je bent en hoe je je laat kennen. Jouw waarde draag je altijd bij je.

Je staat er niet alleen voor.
Je bent, of je wilt of niet, deel van het web van het leven.
Wij hebben elkaar nodig, voor zo ongeveer alles.

Je zult waarschijnlijk een heel gewoon leven leiden
en juist daarin is grote liefde te ervaren en te delen.

Je bent op reis.
Je zult de weg kwijt raken.
Je zult tegen je grenzen aanlopen.
Je zult soms een oud land moeten verlaten,
zonder te weten wat daarna komt.
Je zult soms door de woestijn gaan.
Dat zal pijn doen,
maar het hoort erbij.
Het is groeipijn.
Het is de Bedoeling

Je bent onderweg.
Je draagt je verlangen. Niet alleen.”